Loading...

AUTORIT(EIT)

Als volstrekte newbie in het onderwijs ben ik de laatste tijd veel aan het nadenken over autoriteit. Als volstrekte anti-autoritair ben ik de laatste tijd veel aan het nadenken over autoriteit. Wie waren de leerkrachten waar ik veel van heb geleerd? Dat zijn zij die me ook als mens zijn bijgebleven. En zij, zij zwaaiden niet de plak. Zij stonden niet in een wereld waar trappen bestonden, boven noch onder, enkel gelijkheid en waardigheid. Natuurlijke autoriteit bleek dat te heten, al had de tiener in mij nog ruim 15 jaar nodig om die term te kennen. En nu sta ik daar, open en met de ziel bloot en vallen en opstaan en leerlingen die me durven aanspreken als ze het niet eens zijn met me. Maar ze spreken me aan, ik denk na, ik corrigeer en ik beantwoord hun grieven en zorgen binnen mijn voorlopige kunnen en langzaamaan bouwen we iets uit. We. Niet ik. En dat is mijn numalige sleutel, my rental car key. Ik zwijg als er teveel door mekaar gepraat wordt, ik wijs op afspraken en leg uit waarom die nodig zijn. Ik vraag hen om suggesties en zij geven die. We. Niet ik. En vooral: niet omdat ik het wil maar omdat ik die ‘we’ centraal stel.

Tot voor kort was ik minzaam en volgzaam. Ik begrijp de ernst en zie geen zondebokken. Een virus is natuur, en die schrijdt niet voort met menselijke wetmatigheid, die schrijft geen wetten volgens onze wijze. Maar de natuur bestraft ook niet zoals wij dat doen. Dat is geen natuurlijke autoriteit. Dat motiveert niemand. Ik schrijf ondertussen verder, met datzelfde vallen en opstaan, aan mijn dagboek met op de agenda: hoe oprecht een ziel te raken, 16 zieltjes in mijn klas. Een anti-autoritair heeft al snel voldoende aan een anti-voorbeeld om door te dringen. Bij deze.