Loading...

Of ik tijdens het diner even wilde speechen. Annick & Lucas, dorpsgenoten, vrienden, graag.

En of ik ervan genoten heb!


We spreken woensdag 3 juli 1585. De dag brak aan met wat lichte regen, maar tegen de noen was het al broeierig heet in de koekenstad, Antwerpen. De ogen her en der straalden vuur uit, klaar voor de strijd die tachtig jaar duren zou. De Val van Antwerpen! Buitenburgemeester Marnix van Sint-Aldegonde had niet zijn beste dag. Den Hollander tegen de Spaanse furie. Elke overeenkomst met bestaande personen is volstrekt toevallig.

 

Lieve en prachtige bruid, goeie vriendin, Annick
Beruchte bruidsrover, goeie vriend, Lucas,
Lieve vrienden en familie,

 

Laat me beginnen met een liefdesgedicht van K. Schippers

 

Ja

ik heb je lief zoals je soms
gelijk een gouden zomerdag bent
nee nee nee

ik heb je lief zoals je bent
nee nee

ik heb je lief zoals
nee

ik heb je lief

 

Wat u allen hier en nu weten moet over de Val van Antwerpen is hetvolgende: deze regio puilde uit van het talent. Kunstenaars op canvas en doordrongen van muziek, schrijvers vol passie, filosofen, humanisten, kortom: de intelligentsia … die woonde hier, de navel van de wereld, het aards paradijs. Want ja! Dat lag in Antwerpen. Adam, dat is de adem van God. Eva, zijn evenbeeld, onze taal, het Diets, een verbastering van douts, de oudste en schoonste taal ooit. Tot die oorlog. Toen pakten ze hun biezen, de lafaards, en zwommen de Schelde over en bevloeiden het arme tot dan nietszeggende Holland met kennis en creativiteit en wij … wij bleven achter. Leeg, verpauperd, arm, arm Vlaanderen.

Het huwelijk is echt. Het meest bindende contract ooit, het mooiste ook, het liefste van allemaal. Maar … de kleine lettertjes. Wanneer Holland en Antwerpen zich verzoenen in een stadswet anno 2017, dan ontsnapt geen een aan de sleur. Het huwelijk, dat is inhaken op mekaar, een retro deux chevaux met een oerhollandse sleurhut erachter. Het kraakt en piept maar wat is er romantischer vraag ik u? Spring erin, met volle goesting en appetijt en rijdt de avondzon tegemoet, tesamen, met de blutsen en de krassen. Want dat zijn de verhalen die jullie al samen schreven, die wij allen mochten meebeleven. En zie, zie … de schoonheid.

 

Lieve Ella-Luca, lieve Nina,

Jullie moeder en vader zijn er voor jullie. En hoe. Ze doen dat goed. Maar … ik moet jullie iets vertellen over volwassenen, grote mensen. Zij, wij, we hebben een paar problemen. Ergens toen we de tien jaar ruim voorbij waren, zijn we iets verloren. We wilden allemaal de grote wereld induiken, hem veroveren, maar helaas niet zoals piraten. Neen, piraten, die zijn altijd blijven spelen. Wij, grote mensen, zijn vergeten hoe heerlijk de speelsheid was. En speelsheid, dat is durven lachen met jezelf. Dat is durven vallen en weer opstaan en weer doorgaan met een kamerbrede lach. Willen jullie even iets doen voor ons, “volwassenen”, grote mensen die allemaal een beetje … vastgeroest zijn. Willen jullie even, terwijl ik verderlees, iedereen hier aanwezig een dikke knuffel gaan geven. Want vandaag is het feest, het feest van de liefde, en liefde … dat is mekaar vastpakken, zonder schroom, zonder “denken aan wat de ander van ons vindt”. Willen jullie die grote slungels die wij zijn, even een lesje geven in vrij zijn, zonder zorgen en met eindeloze liefde. Dankjewel schatjes.

 

De geuzen vochten tussen hete bliksems en striemende regen en gouden kanonskogels een strijd op leven en dood die enkel Vondel ooit beter beschreef toen Lucifer zich tegen de andere engelen keerde. Want ja, de overdrijving, dat is een andere Hollandse sport. Ach, hadden wij Vlamingen daar één teentje van kunnen meepikken, we hadden Mars en Jupiter al veroverd. Maar vroeger, vroeger was alles beter. Als je vandaag “De vlucht uit Antwerpen” googelt, dan krijg je alleen maar goedkope vakantiebestemmingen … punt nl.

 

Lieve Annick,

 

De laatste jaren zijn zacht uitgedrukt geen sinecure geweest voor jou. Niemand heeft ooit een antwoord kunnen geven waarom we afscheid moeten nemen van dierbaren. Niemand zal dat ooit kunnen. Wat ik intens mooi vind aan jou, is de zorg die jij draagt in al je rollen die je bent. Voor jou dan ook een wens. De wens dat deze wereld op heel korte termijn een plek wordt waar jij, je man, jullie kinderen, jullie familie en vrienden, er altijd voor mekaar zullen zijn, zonder schroom, zonder vraag, gewoon, omdat dat de mooist denkbare wereld is. Jij hebt mij geholpen, et voilà, ik ben er. Geen dankbaarheid van ik doe iets terug omdat jij … Neen, we stoppen met de rekening te maken, we vragen hulp aan mekaar en helpen anderen die een warme hand kunnen gebruiken. Jij bent daarin een leermeester. In schoon Vlaams gesteld: merci!

 

Willem van Oranje, ja die van dat elftal, nog zo’n vergane glorie. 1998. 3-1 voor Nederland. Stam, Kluivert, Bergkamp. Maar voordat jullie het Wilhelmus aanheffen, dat was de laatste keer want: Benteke, Mertens, Lukaku, Vertonghen. 2012. 4-2. Oh dierbaar België. En ja, ja, ja, dat was een vriendschappelijke pot, maar wij zijn altijd vriendschappelijk. Zo ook jullie liefde, zo ook Willem van Oranje die, zo wordt gefluisterd in de wandelgangen, zelf het Wilhelmus nog gezongen heeft.

 

Naadloos naar Lucas, onze gitarist,

Ik leerde jou de laatste jaren kennen als een topbelg! Zo’n echte Vlaamse harde werker, want dat ben jij, echt. Een man met een gouden hart en een gouden randje, misschien een klein beetje pietje precies, misschien een klein beetje een betweter al stelt zich daar één probleem: je weet het vaak ook beter. Wij schrijven bedweter dan ook liever met een “d”, daar heeft Annick ook wat aan, als je begrijpt wat ik bedoel. Jij ook merci, je hebt een druk leven, de stress die we allemaal kennen is geen vriend van je, dus ook voor jou en je familie, mijn beste, laten we er allemaal voor mekaar zijn.

 

Sloop die godverdomse grenzen, laten wij hier wat meer jij-en en jou-en, laat jullie dat woord goesting eens onder de knie krijgen. Laat die Schelde maar eens lekker buiten haar oevers treden en ons allemaal hier vanavond overspoelen met “hallo, wie ben jij” en “ja hallo, ik heb wel goesting om eens een lekker danske te placeren”. Zie pagina 888 op teletekst voor de meest accurate vertaling. Kom, dans, drink, en viert het Verenigd Koninkrijk der Belgen- en Hollandermoppen. Weet dat Lucas graag gokt en ik wed dat ze voor altijd samenblijven. Weet dat Annick, bridezilla voor één dag, ons allemaal heeft samengebracht om één te worden. Weet dat de Val van Antwerpen niets was dan een ludiek intermezzo, want de echte val van Antwerpen, dat was de knieval van Lucas voor Annick, dat was Annick, die viel voor Lucas.

 

Proficiat, van harte.

 


Portfolio Category: storytelling & copywriting