Zondag is zo’n dag. Zaterdag ook. Een dag waarop het besef van verwondering altijd groter is. Omdat er tijd is. Omdat tijd oneindig en bepalend is, omdat tijd hopelijk ook cirkelvormig is. Geen Sartre in mijn hoofd, dat zwartgallige intellectualisme staat voor het kind in mij haaks op het wonder van het bestaan. In mijn verbeelding is hij vastgeroest aan winterdonkerte en verslaafd aan publieksappreciatie. En ook geen cogito ergo ... veel meer voelen dan denken geeft gezonde twijfel bij dat heelal en al haar dimensies.

Maar bij mij gaat er geen dag voorbij zonder dat grote geheel even te proberen vatten, nuja, aanschouwen. Wat ik niet begrijp is hoe weinigen dat delen. Hoe verbeten dat kapitalisme mensen heeft gedwongen om één hokje te kiezen en daarin dan jaren spurtjes te trekken. Alsof ze hier op deze bol al voor de zoveelste keer zijn en zeggen: deze keer word ik accountant, altijd al willen doen. This life. One life. Ik wil de natuur verkennen, ontwerpen, nachtelijke gesprekken voeren op het scherp van de snee, fotograferen, lesgeven, les krijgen, musea inrichten, events organiseren, muzikant worden, schrijver ook, dichter bij alles in het diepst van mijn gedachten en beminnen, eindeloos en altijd.

Ik wil niet kiezen. Ik. Ik kies niet. Geen perfectionisme dus, I wish. Ik wil ook de gitanes in mezelf leren kennen, bevrijd van alles wat op een rem staat. Een huis vol zielen. Ik wil bouwen en verbouwen en kijk, zondag. Plintjes voor en hopelijk ook pintjes na. Con gusto, met liefde. En in gedachten sta ik nu trouwens op de piste hoog in de Alpen. Zonovergoten. Zondag dus.