Omdat liefde het enige woord is dat doorleeft. Omdat de honderden kaarsen op de speelplaats zonet meer zijn dan een symbool. Ze zijn de gedachten, de angsten en de liefde samen van alle ouders die één werden. In oude dagen waren kinderen in een dorp ook de kinderen van de buren en van de meester. Het ouderschap was een gedeelde smart, een gedeelde opdracht. Opvoeden deden we samen. Rouwen doen we samen. En dra lachen, ook samen. Vanavond kwam die oude wereld weer gedag zeggen, in een ritueel dat plaatsgaf, dat tranen toeliet, dat fluisterde dat de liefde voor een kind eeuwig is en verderleeft in elk van ons. Het is ook oude wijsheid die brandde in elke kaars, wijsheid die weet dat de pijn hoe bitter ook samen zal genezen, samen op een zomerdag zal openbloeien en vervliegen, vervellen tot een nieuw verbond. De kracht van de liefde voor een kind, voor alle kinderen. Samen. Nu. En morgen ook.