Al een aantal jaar speelde ik met het idee om les te gaan geven, als gezonde en sociale afwisseling van mijn ik-en-mezelf alleen achter een bureau zoals de afgelopen 20 jaar. Nederlands, Engels, Geschiedenis. Dat leek me ontzettend tof. Tot nu zes weken geleden dochterlief thuiskwam en zei dat ik NCZ kon geven op haar school want ze kregen 2 uurtjes niet ingevuld. NCWat? Niet-Confessionele Zedenleer papa! Ik moest even lachen, even slikken, en de dag erop had ik de directrice aan de lijn die zei dat het geen grap was. Zonet had ik al mijn vijfde les erop zitten, twee uur na mekaar elke dinsdag. 2A. Het was alsof het 1 september was, benauwd en zenuwachtig die allereerste keer. Maar vandaag, vandaag ging ik in kleermakerszit vooraan op een tafeltje zitten en vroeg: hoe ist ermee jongens en meisjes? En ja, ik heb de magie van lesgeven ontdekt. Het was vallen en opstaan de laatste weken. Geroezemoes hier en een flauwe opmerking daar en hoe ga je daar mee om. Ik heb gelezen tegen de sterren op wat NCZ behelst, wat er verwacht wordt van me, hoe al die software werkt en hoe ik hen kan raken. Hoe een les een ervaring wordt. Ik spendeerde uren aan voorbereidingen en ja, kleine succesjes, vragen en interactie en diepe gesprekken in de klas. Maar vandaag. Vandaag was heerlijk en intens. Ze spraken - Allerheiligen indachtig - over de dood, over euthanasie, over zelfmoord, over rituelen en het verwerken van verdriet. De klas was muisstil, de klas was één en solidair, luisterend naar mekaar. De klas, 16 zieltjes van (bijna) 13 jaar hebben me overtuigd: lesgeven werkt als je de grens tussen zij en ik opgeeft, als je hen als gelijke aanvaardt en je eigen ziel durft te tonen, als je dat verdomde woord puber krachtig in de prullenbak keilt. We hebben heel zacht gedacht over wie er niet meer is, en dát is onderwijs. Ja, NCZ is mijn vak. En dus ga ik opnieuw studeren want die educatieve master heb ik 20 jaar geleden niet gedaan. Nooit te oud om te leren, ook niet als leerkracht (in spe). Dikke kus aan mijn klasje.