Loading...

ZEEZICHT IN GAZA

Ik zit aan zee, een paar dagen bekomen want het lijf is diepmoe van heel wat zorgen. Terwijl de kinderen uitwaaien en zich druk maken over welke kwistaks ze moeten kiezen, niet eens wetende dat een go-car bij de natives zo heet, tuur ik tweehoog uit over de wolken en de golven. Moleculair verbonden met de Middellandse Zee waar het warmer is, het eten vrolijker en veelal de mensen ook. Behalve in dat kleine deeltje dat Palestina heet. Had Caesar hen niet beter de dappersten genoemd. Tweemaal rugzakte ik door dat prachtige land, verscheurd, vermalen en gekleineerd door 19de-eeuwse verhaaltjes over geromantiseerde verbonden tussen volken en talen en landen. Het is een apartheid van gedachten, een slechtheid van wil en een onmogelijkheid tot begrip. Het begrip dat kinderen kinderen zijn, vrouwen vrouwen en mannen mannen. Manu militari zich het huis eigen maken van een ander, dat is geen cultuur.

Dat is een zee van domheid en onkunde in het mens-zijn. En aan de basis ervan, op de bodem van die diepzee, ligt dat vermaledijde begrip superioriteit. Mijn piemel is groter dan de jouwe en alzo mijn God, de enige ware. Bullshit. It’s all about the money zei Bush junior en weigerde net als Biden om een plasje te doen in de zee. Om die ruziemakers een pets tegen de oren te geven en de kleuterschool te laten bissen. Bidden, dat mag van Biden, zolang het niet voor gelijkheid en menselijkheid is. De wolken trekken een dichte sluier over Westende en Gaza. Hier van regen, daar van verbrande kinderen. En ik die pretendeer dat ik weet wat stress is. De echte diaspora, dat is de mens die zijn ziel en natuur verkoopt aan nationalisme.

Ps. Natuurlijk snijdt het mes aan twee kanten. Maar met aan de ene zijde een bot en verroest lemmet en aan de andere zijde een kettingzaag is dat debat wat mij betreft van de snijtafel.