Het was een boude uitspraak van onze prof toen we Vergelijkende Cultuurwetenschap studeerden. Want we waren woke avant la lettre. “Cliche’s, laat staan vooroordelen, mag je toch NOOIT gebruiken!” Aldus de snel geïrriteerde en vooral pretentieuze studenten die we waren. Hij is niet geduldig, laat staan spaarzaam met striemende kritiek. Dat hadden we ook nodig om wakker te worden uit onze waanzinnige onbestaande kennis. Jawel, als je cliche’s uit de weg gaat, dan heb je gewoon geen enkele gespreksstarter meer. Want niemand van jullie weet echt iets over het Hindoeïsme, Jodendom, Boeddhisme of de Islam. Jullie enige sleutel op de deur, dat zijn jullie vooroordelen, jullie handvol cliché’s over andere culturen. Gebruik die, en luister naar de correcties die jullie dan zullen horen. Durf te zeggen dat Indiërs een heilige koe vereren om dan een lachwekkende meute van antwoorden en rechtzettingen als deur tegen jullie neus te krijgen. Anders hebben jullie helemaal niets.

Zo is het ook met Suske en Wiske. Vandersteen is mijn jeugdheld. Menig examen passeerde ik omdat hij me toch al de klepel wist te laten hangen. Ze zijn zwanger van de cliché’s, maar ze gaven me kapstokken. Dankzij de Willy wist ik van het bestaan van de Dulle Griet, werd de puzzel van wereldkaart in mijn hoofd langzaam gelegd, dook ik onder in de Schelde en was Jan zonder Vrees een mens van vlees en bloed. Maar ook kolonisatie, mensenrechten, Villers-la-Ville en Buffalo Bill passeerden de revue.

Cliche’s zijn placeholders, ze voorzien een plekje om later in- en aangevuld te worden met degelijke kennis.

Merci Willy, maar vooral en eeuwig: merci Balu. Ik ben aanbeland in de fase van verdieping, de studerende midlifer groet u.